Eind maart 2007 stond ik daar, vlakbij de HTS, te wachten op mijn dochter die zoals bijna elke dag dat schooljaar, erg laat uit was. Ze had al het hele jaar een vreselijk slecht lesrooster met erg veel tussenuren, en ik had besloten haar op te wachten om samen naar huis te fietsen. Terwijl ik stond te wachten tot ze zou komen stond ik te kijken bij de sloopwerkzaamheden van de voormalige HTS waar ik heb gestudeerd. Het was omstreeks 16.10 toen plots de mevrouw kwam aanfietsen die ruim twee jaar later aangifte tegen mij zou doen bij de politie.Het was 16.10 uur, een tijdstip waarop normaal gesproken iemand met een kantoorbaan achter het bureau hoort te zitten. Als je werktijd om 8.00 uur begint en je hebt een normale werkdag van 8.00 uur en een verplichte middagpauze van minimaal 30 minuten, mag je pas om 16.30 uur je jas aantrekken en naar huis gaan. Dat mevrouw daar om 16.10 uur langs fietste was dan ook een volkomen verrassing, een half uur vroeger dan zou moeten. Ze fietste mij voorbij, zij niks, en ik ook niet. Groot was de verbazing toen 's avonds een e-mail bericht in de mailbox binnen kwam met de tekst 'nee = nee'.
Toen dacht ik: "Potverdorie, dat ga jij niet uitmaken. Jij maakt niet uit wanneer ik waar mag zijn. Dat zullen we nog weleens zien ... en telkens als ik jou om 16.10 uur voorbij zie fietsen kan dat alleen maar als je je baas voor een half uur belazerd hebt." Ze heeft nog meer mailtjes gestuurd, en dan dacht ik: "Nee mevrouw, u had daar op dat moment niet mogen zijn".Dit verhaal heb ik tijdens het verhoor zo aan de politie verteld. Die sputterde nog wat tegen, zo in de trand van 'zo veel toeval bestaat niet' waarop ik heb geantwoord met 'als zoveel toeval niet bestaat, ben ik benieuwd naar haar verklaring van die opvallende ontmoeting bij mij in het winkelcentrum. Ik woon er 20 jaar, heb haar daar nooit gezien en plots rijdt ze, met enige overdrijving, op een zaterdagmorgen zowat over mijn tenen als ik mijn spullen inpak. Het lijkt erop alsof ze mij heeft staan opwachten'.
